Sous les mots, la mer. Seulement !

Θάλασσα, πικροθάλασσα

Κατ' αρχήν, συγχωρέστε τον ξενόγλωσσο τίτλο.

Αποτελεί συνέχεια του ξενόγλωσσου ερωτήματος
Où se trouve la Terre?

Η απάντηση είναι απλή. Η Γη βρίσκεται κει που τελειώνει η θάλασσα. Κι όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε το προφανές της απαντήσεως. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το ερώτημα "Πού τελειώνει η θάλασσα;". Μα, εκεί που αρχίζει η Γη, φυσικά!
Αν, όμως, όλα είναι τόσο προφανή και φυσικά, προς τί η ερώτηση και προς τί η απάντηση;

Επειδή

Ένας άλλος τρόπος ν΄απαντήσεις (ή ν' αποφύγεις την απάντηση), χρησιμοποιώντας τα ούτως ή άλλως απατηλά δεδομένα, είναι ν' αρχίσεις την αναζήτηση για τον ορισμό της θάλασσας και τον ορισμό της Γης (ας την πούμε Στεριά για να συνεννοηθούμε και να διαχωρίσουμε τα ύδατα από την ξηρά, όχι όπως, ενδεχομένως, εννοείται στη Γέννεση, αλλά μ' έναν παραπλήσιο τρόπο του διαχωρισμού της ψυχής απ' το σώμα, εννοώ και πάλι των απατηλών δεδομένων από την εξίσου απατηλή σκέψη). Αλλά, όπως συμβαίνει με τους ορισμούς, μεταφερόμαστε στην κατηγορία των "εννοιών" και από την πραγματικότητα των υπαρκτών, στον πνευματικό χώρο των νοημάτων. Ή, κατά την γνώμη μου, απ' το αντικειμενικό στο υποκειμενικό, καθώς θα καταλήξουμε -αφού την έννοια της πραγματικότητας την αντιλαμβανόμαστε με την σκέψη- στο συμπέρασμα ότι τόσο το υποκειμενικό όσο και το αντικειμενικό, τόσο δηλαδή η σκέψη όσο και η πραγματικότητα είναι το ίδιο απατηλές και "ανύπαρκτες".

Επιπλέον, προσπαθώντας να προσδιορίσουμε το "πού", τον τόπο δηλαδή όπου θα υπάρχει στεριά, πρέπει να ξέρουμε ότι το ειδικό βάρος της ερώτησης αυτής είναι ίδιο με το ειδικό βάρος της ερώτησης της Μαργαρίτας στον Φάουστ:

-Glaubst du an Gott?. Πιστεύεις στο Θεό;
Θέλω να πω, ότι η απάντηση είναι που θα δώσει σημασία στο ερώτημα. Η μόνη απάντηση που μπορούσε να βάλει στο στόμα του Φάουστ το ασύγκριτο πνεύμα του Γκαίτε, λίγους στίχους πιο κάτω, είναι μια διπλή ερώτηση:

-Ποιός καλή μου θα τολμήσει να πει πως στο Θεό πιστεύει; ...
-Ποιός με καρδιά να πει τολμά: δεν τον πιστεύω;

Και μ' αυτόν τον τρόπο ν' αναιρέσει την μόνη δυνατή απάντηση. Να την πάλι η αυτοσυντριβή.

~~~.~~~

Την εμμονή μου για τον Μόμπι-Ντικ την γνωρίζεται. Η εμμονή αυτή σχετίζεται με μιαν άλλη. Την εμμονή (όχι του θανάτου, αλλά) της ανυπαρξίας. Απολύτως! Μέσα από τα δύο αυτά κανάλια, που στην ουσία είναι ένα ή ενώνονται σε ένα (η σκέψη του Μέλβιλ, όπως αποτυπώθηκε πίσω απ' τις λέξεις του Μόμπι-Ντικ και η ανυπαρξία της ίδιας της σκέψης, η αδυναμία της να στερεοποιηθεί μέσω εννοιών και σημασιών, η αυτοσυντριβή της), μέσα λοιπόν απ' αυτή τη λειτουργία -δυσλειτουργία για τους πιο πολλούς- επιμένω να βλέπω τα πράματα. Γι' αυτό ο Σαλούβαρδος μου είναι απαραίτητος. Αποτελεί το συμπλήρωμα της εικόνας που φαίνεται, γιατί με το βλέμμα του σ' ένα κόσμο χιλιοδιαθλασμένο και χιλιοδιασπασμένο, καθώς μεσολαβεί ολόκληρος Ωκεανός, συμπληρώνει την κατά συνθήκη (συνθηκολογούσα) οπτική μου.

Για τον Ωκεανό των ψεμμάτων, που καλύπτει όλη τη Γη (φανταστείτε την σαν μια αποκλειστικά υδάτινη σφαίρα), χωρίς προοπτική να δοθεί ποτέ η ευκαιρία στα λιγοστά σποράκια της αλήθειας να συναντήσουν χώμα και να ριζώσουν κάποτε, υπήρχε μια αναφορά στο κείμενο της περασμένης Τετάρτης. Ας πάμε τώρα σε κάτι σπουδαίο. Στου Ναυτίλου, στις υποβλητικές παρουσιάσεις του οποίου δίνω πάντοτε ιδιαίτερη προσοχή και παίρνω μεγάλη ικανοποίηση, πληροφορήθηκα τις προάλλες για την Φάλαινα του Paul Gadenne. Από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε ο Μόμπι-Ντικ, πολλοί είναι αυτοί που βάλθηκαν να φωτίσουν το τεράστιο κήτος. Με φώτα, φωτάκια, κεριά και προβολείς, μ' αληθινό και ψεύτικο φωτισμό, ανάλογα με το πώς τον καταλάβαινε ο καθένας, στρέφοντας τις δέσμες του σε σημεία συγκεκριμένα ή αφηρημένα της απέραντης επιφάνειας, βύθιζε τις περισσότερες φορές σε πιο βαθύ σκοτάδι τ' αφώτιστα μέρη. Όπως υπάρχουν και λίγες, ξεχωριστές στιγμές, που το φως ερμήνευσε αυθεντικά κι έψαχνε εναγωνίως στ' ανήλιαγα σκότη την αυτοσυντριβόμενη σκέψη της Φάλαινας.

Τέτοιου είδους δυνατό φως είναι η Φάλαινα του Γκαντέν, ένα καταπληκτικό, σύντομο κείμενο σε μια πολύ καλή, άρτια μετάφραση της Βάνας Χατζάκη, απ' τις εκδόσεις Άγρα.

Αντί, λοιπόν, να σας κουράσω κι άλλο με τις δικές μου ασυναρτησίες, θα δώσω τον λόγο στον Γκαντέν και στην δική του Φάλαινα.

Ένα πρόσωπο με μια φωτιά στο βλέμμα, η νεαρή χήρα του Καπετάνιου, μια φωνή υπόκωφη, μας ξυπνάει;
"Το ξέρετε πως μια φάλαινα έχει εξοκείλει στην ακτή; Μια άσπρη φάλαινα."

Οι περισσότεροι σηκώνουν τους ώμους, μερικοί μιλούν χωρίς να ξέρουν κι ο Πιερ με την Οντίλ ξεκινούν να τη συναντήσουν, κάτι που καταφέρνουν μετά από μια κοπιαστική πορεία.

"... Όταν, σε λιγότερο από διακόσια βήματα, διακρίναμε κάτι σαν ξαπλωμένο σωρό, με τις γραμμές σβησμένες, λίγο πατικωμένες, που είχε αποτεθεί λοξά στην ακτή, και που τον χτυπούσε μεθοδικά η άμπωτη, με την αδιάφορη επιμονή των πραγμάτων που συμβαίνουν ανεπίγνωστα. ...Πίεζε την ακτή με όλο της το βάρος, λες και το μόνο που επεδίωκε πια ήταν να εξαφανιστεί, λες και το είχε πάρει απόφαση πως από δω και πέρα θα ανήκει στη γη... Ήταν ένα άσπρο χωρίς φως ... το λευκό μια φάλαινας που εννοούσε να περνά απαρατήρητη, έξω και πέρα από κάθε σχήμα λόγου. Μια φάλαινα από φυσικού της πολύ απλή, πολύ κοντά μας - εν ολίγοις, από τις φάλαινες εκείνες που σε κάνουν να λες: 'Και να σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι!..."

"...Ένα όνειρο εκτυφλωτικό μας έσπρωχνε προς αυτή τη μονίμως ημιτελή κατασκευή, που τη βλέπαμε να καταρρέει για μιαν ακόμη φορά, αλλά που η αποτυχία της ελευθέρωνε μέσα μας μιαν έντονη επιθυμία μεγαλείου. Ελθέτω η βασιλεία σου..."

Τί να μεταφέρω εδώ και τί να παραλείψω Όλο το κείμενο είναι εκπληκτικό και, το ξαναλέω, απ' τις αυθεντικότερες προεκτάσεις της μεγάλης Φάλαινας του Μέλβιλ.

"...Το οικοδόμημα το οποίο είχαμε διακρίνει για μια στιγμή κάτω από το κολακευτικό φως των προβολέων δεν ήταν πια παρά ένας ζοφερός σωρός από στεναγμούς -και μπορούσαμε να δούμε να αναθρώσκει σαν μια λεπτή στήλη καπνού η ουσία από οτιδήποτε είχε υπάρξει ζωντανό και τις πλέον πολύτιμες διαφορές, μέσα από το καμίνι της φωτιάς, να επιστρέφουν στο φριχτό σκοτάδι της στάχτης. ... Ήταν μάταιο να ελπίζει κανείς ακόμη ότι θ' ανακαλύψει, κάτω από τις ύποπτες αυτές κηλίδες, κάτω απ' τις δυσδιάκριτες εκείνες αποχρώσεις, έστω και το λείψανο μιας ιδέας. Το πιο ποταπό συναντούσε εδώ το πιο ευγενικό εγχείρημα. Το πνεύμα έλιωνε και γινόταν νερό."

Και τί ήμασταν εμείς,
εμείς που το κοιτάζαμε,
όντα τυχαία,
ανυπόστατα,
έρμαια των άστρων,
ξεβρασμένα
στις ακτές
μιας Φύσης
χωρίς συμβάντα;

"... Νομίζαμε πως αυτό που βλέπαμε ήταν απλώς ένα κήτος μισοχωμένο στην άμμο: ωστόσο αυτό που ατενίζαμε ήταν ένας νεκρός πλανήτης."

...
"Μια κίνηση της Οντίλ με ανάγκασε να συνέλθω.

- Θά 'θελα να ήμουν η φάλαινα, μουρμούρισε με τα χείλη της στο λαιμό μου.

...
- Γιατί το λέτε αυτό; ψιθύρισα.
Άρχισε με μια φράση, μετά σταμάτησε, λες και βρισκόταν μπροστά σε μια σκέψη που δεν έμπαινε σε λόγια.
...Αχ, Πιερ, είπε αρπάζοντας το μπράτσο μου, νιώθω λυπημένη, πολύ λυπημένη. Πολύ απογοητευμένη. Μου φαίνεται πως κάτι έχει συμβεί - πως ποτέ πια ο κόσμος δεν θα είναι όπως ήταν..."

"- Ακούστε, Πιερ, μπορεί να σας φανώ ανόητη, αλλά θα ήθελα... Πείτε μου, πιστεύετε πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτήν;

...
- Για να γίνει αυτό θά 'πρεπε ν' αλλάξει η ροή του κόσμου, Οντίλ.
- Και νομίζετε ότι δεν μπορεί ν' αλλάξει, Πιερ;
...
- Μπορεί, συνέχισε εκείνη, αν ο κόσμος ήταν αρκετά αγνός...
- Μπορεί, είπα.
- Μπορεί, όμως, να ήταν αρκετό ένα και μόνο αγνό πλάσμα να υπάρχει στον κόσμο; Δεν νομίζετε, Πιερ;
- Μπορεί, είπα."

~~~.~~~

Η Γη, είναι φανερό, βρίσκεται εκεί όπου το κύμα ξεβράζει τη Φάλαινα. Κι όσο ελπίζει κανείς ότι θα τη συναντήσει, τόσο θα συνεχίσει ν' αναρωτιέται.
Γιατί, είν' αναπότρεπτο, η ερώτηση "που βρίσκετ' η Γη;" να δίνει τη θέση της στο ερώτημα "υπάρχει Γη;"
Και σαν τον Φάουστ, η απάντηση είναι διπλή:

"Ναι, πιστεύω ότι υπάρχει."

και ταυτόχρονα

"Όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχει."

Ό,τι χωράει ανάμεσα σ' αυτή την αυτοαναίρεση είναι η αλήθεια που λάμπει για μια στιγμή και την επόμενη βυθίζεται κάτω απ' την επιφάνεια του νερού, αυτοσυντρίβεται στο κενό μεταξύ δύο κυμάτων.

Η ΓΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΟΥ-ΤΟΠΙΚΗ...

-----------------------------------------------
Αφιερώνεται στον Γούφα που έθεσε την ερώτηση
και στο αυτοσυντριβόμενο blog του

Où se trouve la Terre?

Μπορεί πολλές αλήθειες να μη λέω, αλλά τις υποσχέσεις μου τις τηρώ. Όσοι πήραν μέρος στο παιχνίδι των ψεμάτων δικαιούνται απαντήσεων, αρκεί να θέσουν ερωτήσεις.

and the Oscar goes to ...

Λοιπόν:

Πρώτη Καταμέτρηση
Ψήφοι 11
Έγκυρες 9
Άκυρη 1
Λευκή 1
Αποχή μη καταμετρήσιμη

Ψήφισαν ως αλήθεια:
6 ψήφοι στην φράση 4
(Numb, Vrakas Kostas, Athena, Γούφας, Abttha, Σκοινοβάτης)

1 ψήφος στην φράση 3
(Surrealist, μετά από παραπλανητικό σχολιασμό μου, συγγνώμην)

1 ψήφος στην φράση 2
(Ανέστης Μ. που ή τον διακρίνει η ηττοπάθεια ή πρόλαβε να με "διαβάσει" τέλεια)

1 ψήφος στην φράση 1
(Numb from the village - η ένσταση διπλοψηφίας απερρίφθη)

1 άκυρη ψήφος στην φράση 5!
(Μπαρμπα-Γιώργος Μπλαστάρας με τ' όνομα Νίκος)

1 λευκή ψήφος (όλα ψέμματα)
(Αργοναύτης, ο άμπλογκος)

Καλά, είστε με τα σωστά σας;
Περιμένατε ποτέ από μένα να παίξω τίμια;
Σοβαρά;
Αφού σας έχω προειδοποιήσει για την ...
περίεργη σχέση μου με την αλήθεια.
Η μοναδικότητά της μου προκαλεί αλλεργία.
Πώς λοιπόν θά 'λεγα αλήθεια για μένα;

Επομένως, μόνο ένας αλήτης, ρουφιάνος δημό-σιο-γράφος
θα μπορούσε να το πετύχει.

Τα τζαααμ...
"Όλα είναι ένα ψέμα"
Νικητής ο Αργοναύτης.
Μπράβο Αργοναύτη!
Κέρδισες ένα γύρο μπύρες. Καιρός ήτανε.
Να κερδίσουν και τα λευκά μια φορά, βρε αδερφέ.

Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμην, πεθαμένος άνθρωπος!


Επειδή, όμως, είμαι μεγαλόκαρδος
κι επειδή για αντιαλλεργικούς λόγους,
η αλήθεια κρύβεται στ' αμπάρι του ψέματος
κερδίζουν και όσοι απάντησαν το τέσσερο.
Επίσης, κερδίζει και η Surrealist,
διότι παραπλανήθηκε από το σχόλιό μου και
διότι, αν δεν κερδίσει, ο Σαλούβαρδος θα
μου ψοφήσει απ' τη στεναχώρια του.
Κερδίζει και ο Ανέστης Μ.
διότι τα ελάχιστα ψήγματα αλήθειας που βρίσκονται στην 4,
και στην 3 και στην 2 και στην 1 βρίσκονται.
Κερδίζει και ο μπαρμπα-Γιώργος ο Μελισσάς,
που δυσκολευόταν να πιστέψει οποιαδήποτε πρόταση για αληθινή
και ψήφισε την ανύπαρκτη 5.
Ο Numb ο χωριάτης δεν κερδίζει, διότι κέρδισε ως Numb σκέτος.
Κανένα παράπονο;

Τελική καταμέτρηση:
Ψήφοι 11
Έγκυρα 11
Ορθές απαντήσεις 11
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΝΙΚΗΣΕ!

~~~.~~~

Μέσα στον ωκεανό των ψεμάτων πλέει ένα μεγάλο καράβι, το μέγιστο καράβι του ψεύδους. Κάπου, στο πιο βαθύ του αμπάρι, ταξιδεύει μαζί του το ελάχιστο φορτίο της αλήθειας, κάποιοι ξεχασμένοι σπόροι, που ελπίζουν, κάποτε, να φανούν σε κάτι χρήσιμοι. Φιλόδοξα σποράκια, που υπομονετικά περιμένουν πότε θα ναυαγήσει το καράβι, πότε θα στεγνώσει ο ωκεανός και πότε θα μπορέσουν να φυτρώσουν, να γίνουν μεγάλα δέντρα, μια απέραντη ζούγκλα που θα πνίξει τα πάντα κι η ζωή να ξαναρχίσει, κάποτε, απ' την αρχή. Αυτή είναι η εικόνα. Και είναι μια απατηλή εικόνα, γιατί το αρχαίο καράβι θα επιπλέει στον αιώνα...

Μερικά απ' αυτά τα σποράκια αλήθειας χώθηκαν στις τέσσερις κατά 99% ψευδείς προτάσεις.

1. Φρίντα έλεγαν την μητέρα της πρώτης μου σκυλίτσας, άσχετης με την δεύτερη σκύλα μου, μια τεράστια ντοπερ(γου)μαν, τρομερή στην όψη, αλλά αγαθιάρα και ναζιάρα και με όλους φιλική, αρκεί να μην φορούσαν μαύρα. Όταν έβλεπε μαυροφορεμένους, τρελαινόταν και αγρίευε. Κάποια μέρα μου ξέφυγε και τρέχοντας έξω απ' την αυλή του σπιτιού, επιτέθηκε σ' έναν ρασοφόρο. Τον έριξε κάτω και καθόταν από πάνω του και γάβγιζε, αλλά αυτός -κακό σκυλί- δεν έπαθε τίποτα σοβαρό ούτε καν απ' την τρομάρα του.

2. Τί χαμός γινόταν παλιά στις γειτονιές, τέτοιο καιρό, με τις τζανεριές! Αμέτρητες εξορμήσεις σ' όλα τα δέντρα της περιοχής μας και οργανωμένες επιθέσεις στα δέντρα άλλων περιοχών, που εξελισσόταν σε πετροπόλεμο μεταξύ τζανερο-εισβολέων και τζανερο-υπερασπιστών. Σ' ένα τέτοιο κυνήγι και στην προσπάθεια να πηδήξω μεν εγκαίρως από τη τζανεριά, αλλά να σώσω και την κλεμμένη σοδειά, προσγειώθηκα σ' ένα κάγκελο που μου τρύπησε το μπούτι πέρα ως πέρα κι έσκισε το όσχεον. Την έβγαλα με κάμποσα ράμματα, αλλά δεν μου έκοψαν τίποτα. Άσε που το δικό μου το παπάρι, δεν είναι σαν του Γούφα. Θα ξαναφύτρωνε.

3. Τί να πω για τον Βέλτσο; Απερίγραπτος διασκεδαστής. Στο δεύτερο έτος της Παντείου, που τέλειωσα πριν τη Νομική, με φώναξε στο γραφείο του για να μου πει ότι από την σειρά των φετινών του φοιτητών με ξεχωρίζει και θα ήθελε να "συνεργαστούμε". Του κουβάλησα δυο φορές την τσάντα στο πλαίσιο της "συνεργασίας" μας, πήγαμε και μια φορά σε ταβέρνα και μόλις γνωριστήκαμε λίγο καλλίτερα, μια βδομάδα μετά, μου ανακοίνωσε ότι με τα μυαλά που έχω δεν θα τα πάμε καλά και, επί λέξει, το θυμάμαι σαν τώρα: "προκειμένου να μην αποσυντονιστώ εντελώς, αποφάσισα να σε απαλλάξω, αλλά κανένα κρασί μπορούμε να πίνουμε". Δεν ήπιαμε ούτε ένα κρασί από τότε. Μάλλον γιατί έβαλα τα γέλια λέγοντας "εγώ νόμιζα ότι θα είχατε μεγαλύτερες αντοχές" και με μίσησε τον αυθάδη.

4. Ζωγραφική! Όταν τέλειωσα την Πάντειο, ήδη παντρεμένος και με την πατρίδα να με καλεί για την στρατιωτική θητεία, είχα ελάχιστο χρόνο να αποφασίσω: α.)αν θα πιάσω δουλειά σε τράπεζα για να βγάλω το ψωμί της οικογένειας και να σταματήσουν να τσοντάρουν γονείς και πεθερικά, β.)αν θα έκανα το μεγάλο βήμα του μεταπτυχιακού Κοινωνιολογίας στη Γερμανία και γ.)αν θα έδινα κατατακτήριες για τη Νομική, ώστε τελειώνοντας το στρατό, να γινόμουν δικηγόρος και όχι υπάλληλος. Τέλειο παιδί της εποχής μου! Στην τράπεζα δεν πήγα. Αποφάσισα να δώσω κατατακτήριες στη Νομική και μέσα μου πίστευα ότι το μεταπτυχιακό μπορεί να περιμένει για μετά τον στρατό. Εξετάσεις σε 13 άγνωστα σε μένα μαθήματα, για να καταταχθώ στο 3ο έτος, που έπρεπε να τα περάσω όλα και πάνω από 5. Περιθώριο χρόνου ελάχιστο, γιατί η Πατρίς δεν αστειευόταν όσο εγώ μαζί της. Ζόρια μεγάλα κι επειδή είχα έλλειψη χρόνου, αποφάσισα να ασχοληθώ με την ζωγραφική. Να μάθω παράλληλα να ζωγραφίζω. Μιλάμε ότι ήμουνα απ' αυτούς που ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί και ανίκανος να τραβήξω έστω και μια γραμμούλα. Έτσι, εκτός από τα βιβλία της Νομικής, πήρα και όλα τα σύνεργα της ζωγραφικής και μάθαινα ταυτόχρονα Αστικό Σκίτσο, Ρωμαϊκό Σχέδιο, Κληρονομική Ακουαρέλα και Εμπράγματη Ελαιογραφία. Τέλειωσα τρεις πίνακες (τους δύο τους είδε και ο Γούφας) και δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά, αν και τα ζόρια πάντοτε υπήρχαν. Για την ιστορία, πέρασα στη Νομική, κατά τη διάρκεια της θητείας γεννήθηκε ο γυιός μου και το μεταπτυχιακό Κοινωνιολογίας περιμένει ακόμη.

Τώρα, μετά την προηγούμενη εξομολόγηση,
είμαι έτοιμος για τα βραβεία σας.
Συντονισμένος με τον Κουμπάρο,
που με προσκάλεσε στο παιχνίδι αυτό
και με την Athena που προσκάλεσε τον ίδιο,
θα απαντήσω σε τρεις ερωτήσεις σας,
όποιες θέλει ο καθένας και η καθεμιά σας.
Υπ' όψιν, μην μου δείχνετε εμπιστοσύνη.
Οι απαντήσεις αλλεργικώ τω τρόπω
(κάτι σαν allegro, ma non tropo).
Δηλαδή, διατυπώστε τες με τέτοιον τρόπο,
ώστε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Σαν αεροφύσημα σας γλυκοφιλώ!

γίνε αεροφύσημα και γλυκοφίλησέ μας

Καλά πήγε για πρώτη φορά.
Όμως με συγκινήσατε κι επέστρεψα.
Και σας γλυκοφιλώ.
Τώρα πρέπει να δώ τί θα κάνω με τον Σαλούβαρδο,
γιατί αποτρελάθηκε. Σαν ψάρι έξω απ' το νερό κάνει.

Εξ άλλου, πρέπει να παίξω πάλι.
Με προσκάλεσε ο Γούφας να γράψω τέσσερις προτάσεις,
εκ των οποίων η μία μόνο είν' αλήθεια.
Μη το ψάχνεται και πολύ τί είναι αλήθεια και τί ψέμα.
Τά 'χουμε πει αυτά.
Εσείς πρέπει να βρείτε την ούτως ειπείν αληθινή πρόταση
και δεν ξέρω τί θα κερδίσετε,
αλλά αυτό είναι το παιχνίδι.

Μην περιμένετε να καλέσω κανένα να συνεχίσει.
Παιδιά είμαστε;

Λοιπόν:

1. Όταν ήμουν τεσσάρων, η Φρίντα, το τσοπανόσκυλο που είχαμε στην αυλή και ήταν φύλακας άγγελος για μένα, χίμηξε σ’ έναν γέρο που πλησίαζε ζητώντας μάλλον ελεημοσύνη. Η Φρίντα γαύγισε κι όταν αυτός σήκωσε τη μαγκούρα του να προστατευθεί, πήρε φόρα και τον έριξε κάτω. Το κεφάλι του χτύπησε στον μαντρότοιχο κι έμεινε στον τόπο.

2. Στα δώδεκα έμεινα με τα μισά μου παπάρια. Είμαι Μονάρχης και πάλι καλά δηλαδή, γιατί το κάγκελο που πήδηξα κυνηγώντας τζάνερα, χώθηκε στο ένα μπαλάκι κι όχι παραμέσα.

3. Στην Πάντειο, τότε ήταν θηλυκή η σχολή, υπήρξα ο αγαπημένος φοιτητής του Βέλτσου, τότε υφηγητής, πράγμα που εξηγεί την σημερινή μου κατάσταση.

4. Όποτε ζορίζομαι πολύ, το ρίχνω στη ζωγραφική. Δεν έχω ιδέα από ζωγραφική, αλλά οι περισσότεροι πίνακες που κρέμονται στους τοίχους του σπιτιού μου, είναι δικά μου έργα. Άσε που μου μοιάζουν ιμπρεσιονιστικά.

Έχετε μία επιλογή.
Ψηφίστε, να δούμε ποιος θα το πετύχει.
Κι από αύριο σοβαρότης.

ΖΩΗ ΣΕ ΛΟΓΟΥ ΣΑΣ

Γιατί σας μιλάω τόση ώρα για τον εαυτό μου την ψυχή μου; Διότι παίρνω φόρα να απαντήσω στο ερωτηματικό παίγνιο, όπου με προσκάλεσε η αγαπητή μου ange-ta, πριν μάθει τα νέα.

[Εν τω μεταξύ, ο Σαλούβαρδος με ειδοποιεί απ’ το κοντρόλ ότι πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμην, αλλά ως καθόλου εν ζωή, αδυνατώ να απαντήσω στα σχόλια των προηγουμένων αναρτήσεων του μακαρίτη. Ίσως γίνει μια προσπάθεια να απαντήσει ο ίδιος.]

Απαντάω Παίζω, λοιπόν:

Όνομα: Πρώην cropper και για συντομία cropper.

Γενέθλια: Δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, γιατί τό ‘χω βάλει password παντού. Εξ άλλου, αυτό που σας ενδιαφέρει (κουφαλίτσες) είναι το έτος. Ε, λήγει σε ’56. Εξ άλλου δεν είμαι σίγουρος ότι έχω πλέον γενέθλια.

Ζώδιο: Ήμανε δίδυμοι, αλλά πάω για οphιούχος (προφανώς).

Χρώμα μαλλιών: Κορακί (η φωτογραφία είναι παλιά).

Χρώμα ματιών: Κόκκινα (απ’ την προσπάθεια).

Έχεις ερωτευθεί ποτέ: Όνλυ ουάνς ε λάιφ (εδώ δεν παίζω).

Μουσική που ακούς: Γληγοριανό ροκ.

Αγαπημένος Χαρακτήρας Disney: Ο Γούφας ντακ.

Ποιός φίλος μένει πιό μακριά: Πιο μακριά από πού; (Όλοι μακριά μένουν).

Πρώτο πράμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνήσεις: Ζέστη, πω πω ζέστη!

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Δεν έχομε τέθοια πράματα εδώ – κυκλοφορούμε τσίτσιδοι.

Τί έχεις στον τοίχο σου: Κρεμασμένα Αγγελούδια.

Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου: Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο κάτω απ’ το κρεββάτι μου.

Αν ήσουν μόνος στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Πα – πα – πα (τη πάπια)!

Αγαπημένος αριθμός: χξς΄

Αγαπημένο όνομα: Ιεζεκιήλ

Χόμπι: Να κρεμάω αγγελάκια στους τοίχους.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα: Μπροστά σ’ ένα τοίχο.

Μία ευχή για το μέλλον: Δεν έχομε τέθοιo πράμα εδώ.

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα
πήγαινες: Στην εποχή των παγετώνων

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Με δουλεύετε;

Αγαπημένο λουλούδι: Λος Γαρδένιας τουρσί.

Αγαπημένη σειρά: Η σειρά κέντας (το φλος δεν βγαίνει ποτέ διότι).

Αγαπημένη ταινία: Η επιστροφή των ζομπι

Αγαπημένο τραγούδι: Dos gardenias para ti.

Αγαπημένο βιβλίο: Το ξέρετε, το ξέρετε. Ο Μόμπυ Ντικ. (Ούτ’ εδώ παίζω.)

Αγαπημένο ζώο: Η νυχτερίδα.

Αγαπημένο ρούχο: Δεν έχομε τέθοια πράματα εδώ, είπα.

Αγαπημένος καλλιτέχνης: Ο John Lee Γούφας. (Ούτ’ εδώ παίζω.)

Αγαπημένο φαγητό: Λος Γαρδένιας τουρσί.

Με ποιόν χαρακτήρα καρτούν ταυτίζεσαι: Με την Gullivera του Manara.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Δεν έχομε τέθοια πράματα εδώ.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει; Δεν έχομε τέθοια πράματα εδώ.

Συνηθισμένη ατάκα: «Δεν έχομε τέθοια πράματα εδώ».

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Καρφωτής αγγελακίων

Μεγαλύτερος φόβος: Μη σωθούν τ’ αγγελάκια

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια είναι: Συνεννοήσιμα:

Μάης '68

"Όταν η ψευδαίσθηση
μιας πραγματικής αλλαγής έχει καταδειχτεί,

η απλή αλλαγή ψευδαίσθησης καταντάει ανυπόφορη."

=Raoul Vaneigem=

Κάτω απ' το πλακόστρωτο, η παραλία!

-----------------------

"Λυσσασμένοι όλων των χωρών ενωθείτε!"
ΦΤΥΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ!

Η δίψα για ζωή που ξεχύθηκε στο Καρτιέ-Λατέν εμφανίστηκε μέσα στην ιστορία σαν ένα απ' αυτά τα κύματα χαράς που αιφνιδιάζουν ένα κόσμο όπου η εγγύηση ότι δεν θα πεθάνεις από πείνα ισοδυναμεί με τη σιγουριά ότι θα ψοφήσεις από πλήξη. Το αίμα των μπάτσων είναι μεθυστικό, κι είναι πολύτιμες οι στιγμές όπου η ζωή αναδύεται τόσο έντονα μέσα απ' τους βάλτους του μη αυθεντικού, για να σκουπίσει εύσχημα πολλούς μυξιάρηδες ανθρωπιστές. Επιτέλους απελευθερωμένες απ' τον κλοιό των καταναγκασμών και της απομόνωσης, οι από τόσο καιρό ανικανοποίητες επιθυμίες μας απόλαυσαν εδώ μια μεγάλη μερίδα ευχαρίστησης.
Είναι μόνο μια αρχή...

(η πρώτη παράγραφος μπροσούρας που κυκλοφόρησαν
ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΟΝΖΕΡΟΝ μετά το τέλος των καταλήψεων.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Rene Vienet:
"ΜΑΗΣ 1968, Λυσσασμένοι και Σιτουασιονιστές στο κίνημα των καταλήψεων",
εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, μετ. Μαριας Ζακκα.
Η διατύπωση του ίδιου του Vaneigem στο
"Η επανάσταση της καθημερινής ζωής", εκδ. Άκμων, μετ. Σεραφείμ Βελέντζα:
"...Η επιλογή της ζωής είναι πολιτική επιλογή. Δεν μας κάνει πια ο κόσμος
όπου η εγγύηση του να μην πεθάνουμε της πείνας
ανταλλάσσεται με τον κίνδυνο να πεθάνουμε από πλήξη".
Σημειώνω την διαφορά: Σίγουρος θάνατος από πλήξη στην προκήρυξη των
Λυσσασμένων, ενδεχόμενος κίνδυνος θανάτου από πλήξη στον Vaneigem.
Ψηλά γράμματα, βεβαίως, αλλά ο κατά τα άλλα εξαιρετικός
διανοητής Raoul δεν το θεωρούσε και τόσο σίγουρο.
Γι' αυτό και πριν τελειώσει ο Μάης πήγε κανονικά διακοπές,
εγκαταλείποντας αγώνα και συντρόφους. Πολλοί δεν του το συγχώρησαν.
Και μερικοί τον μίσησαν. Γιατί, μάλλον, είχε δίκιο...)

"Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει μόνον όταν ο τελευταίος γραφειοκράτης κρεμαστεί με τα έντερα του τελευταίου καπιταλιστή."

(Σύνθημα του Μάη σε τοίχο της Σορβόνης.)